Lang, lang geleden had ik motorles.
Waarom?
1. Omdat ik graag met m’n vader wilde kunnen toeren.
2. Omdat ik helemaal 🤪 werd van files en te krappe parkeerplekken.
3. Vanwege het helmmoment: bij ’t afzetten moest daar dan ’n zwierige bos lang haar tevoorschijn komen.
Rechtdoor rijden kon ik als de beste. Schakelen ook.
Maar dan, die bochtjes.
Beter bekend als ‘achtjes rijden’.
Ik kreeg ’t niet voor elkaar.
‘Laat die motor rijden Saakje, geef gas, ook in de bochten.’
Ik durfde ’t niet.
Gewoon niet.
Gas geven & meebewegen & overgave?
Ik zat vol in de controle.
Een brok spanning.
Eergister gebeurde ’t weer.
Ik leuk peddelen, komt er ’n stroomversnelling aan in de bocht.
‘Snelheid maken, Saakje, dan voegen we natuurlijk in op de versnelling en klappen we niet om.’
Dus ik peddelen als ’n dolle 😉
Met ’n big smile.
Toch progressie gemaakt de laatste jaren.
Is ’t niet net ondernemen?
Rechtdoor rijden is misschien niet ’t allermoeilijkst en spannendst.
Maar die bochten…
Wat doe je?
Trap je op de rem?
Of durf je gas te geven?
Mee te bewegen…
Overgave & vertrouwen
Wel blijven sturen natuurlijk he 😉
