“Als je het niet staand durft, doe het dan zittend of liggend.” Ik herinner ze me nog precies. De woorden van mijn docent bij de intake voor de opleiding aan de Storytelling Academy. Een keuze die ik met heel mijn hart maar ook met klotsende oksels maakte. Want ik droomde altijd al van het podium. Daar kwam ik tot leven zolang ik me kon herinneren, alleen stierf ik zo ongeveer elke keer onderweg ernaartoe.

Dat wil zeggen: elke keer als het over mij ging. Als het persoonlijk werd en dichtbij kwam. Want tijdens mijn studie Bedrijfskunde en de managementfuncties die daarop volgden ging het prima. Ik probeerde het wel uit de weg te gaan, maar op de momenten dat ik er niet onderuit kon, had ik altijd ‘het masker’ van mijn functie waar ik op terug kon vallen. Waar ik me achter kon verstoppen. Echt als mezelf hoefde ik er nooit te staan.

Nieuwe route, nieuwe bestemmingen
Hoe erg ik het ook voor elkaar leek te hebben in die rol en op die route, voor mij klopte het niet. Begin 2015 liet ik dat pad dan ook achter me zonder precies te weten wat mijn volgende bestemming zou zijn. Die periode van herbezinnen en vrij dromen leidde me naar prachtige plekken. Freewheelen door Frankrijk. Retraites begeleiden in Spanje. Ik begon mijn opleiding aan de Storytelling Academy, schreef mee aan het boek Fouten Maken Moed en ik besloot in die tijd voor mezelf te beginnen.

Zo kwam ik eind 2017 terecht als trainer bij het Instituut voor Faalkunde. Waar ik – nog altijd met de nodige spreekangst – op diverse podia terecht kwam. Grote podia ook. Ik maakte eindeloos meters en ik begon spreken steeds leuker te vinden.

Ik maakte mezelf gek
Tot ik op een dag te horen kreeg: Jij staat dit jaar op Lowlands! De grond leek onder mijn voeten weg te zakken. Want ja, ik vond spreken wel leuker worden, maar dit was andere koek. Al mijn angsten en onzekerheden staken onmiddellijk weer de kop op. Dit kon ik toch helemaal niet?! Dat konden mijn collega’s toch veel beter?! Wat moest ik dat hippe publiek nou voor interessants vertellen? In de maanden ernaartoe heb ik mezelf helemaal gek gemaakt. Voor een praatje van 20 minuten. Ik was compleet van slag. Sliep slecht. Ik heb zelfs lijsten met excuses bedacht om er onderuit te komen.

Terwijl de inspiratie voor het onderwerp me uiteindelijk precies op het juiste moment vond. En ik op het podium precies bleek te weten wat ik moest doen. Wat ik nodig had. Waardoor het me niet alleen lukte, maar ik er ook nog eens van genoot. Ik had de tijd van mijn leven.

All-in, kwetsbaar en moedig
Toen wist ik dat het genoeg was. Dat er een alternatief moest zijn voor de spanning die ik voelde zodat ik me nooit meer zou laten hinderen in mijn dromen en ambities door angst.

Want Lowlands was geweldig en wakkerde in mij ook iets anders aan: ik wilde onder mijn eigen naam op podia staan. Als mezelf, met mijn eigen verhaal.  Om dat te bereiken moest ik wel met de billen bloot. All-in, kwetsbaar en tegelijkertijd met alle moed die ik in me had.

Dus koos ik voor een opleiding aan de School voor Presentatiecoaching. En besloot ik alsnog af te studeren aan de Storytelling Academy, waar ik in het voorjaar van 2017 was gestart. Waar ik letterlijk mijn eerste verhaal zittend op de grond vertelde.

Als jij, de boodschap en je performance samenvallen, dan klopt het.

In die periode van afstuderen viel alles op z’n plek. Ik vond mijn verhaal, door op de juiste manier te leren kijken. Dat bleek niet onsamenhangend zoals ik altijd dacht, maar had juist een sterke rode draad. Alle lijntjes kwam bij elkaar.

Ik ervaarde toen dat het echt kon: samenvallen met je boodschap en performance. En de enorme impact die dat heeft op je zelfvertrouwen en presence.

Mijn eindpresentatie was dan ook een feest. Voor mijzelf, maar ook voor mijn publiek. Het regende complimenten, en een van de leden van de examencommissie sprak de inmiddels legendarische woorden:

‘Dit riekt naar een TEDtalk.’

Dat was in het voorjaar van 2020, en daarna kwam ik in een stroomversnelling. Zo snel kan het gaan. Die ervaring heeft me gesterkt als spreker, maar heeft vooral mijn leven verrijkt. Ik weet nog dat ik dacht “Als ik mezelf kan zijn op een podium, dan kan ik dat overal.” Dat is voor mij de kern. Die persoonlijke groei en ontwikkeling.

Het gaat mij er niet om dat je uiteindelijk in de Ziggo Dome beland. Het gaat mij erom dat je net als ik ontdekt wat voor prachtige verhalen er in jou schuilen en dat je ervaart wat er gebeurt als jij ze gaat delen. Op het podium dat voor jou bedoeld is. Wat dat losmaakt bij jouw publiek, maar vooral bij jezelf.

Dat is wat ik gun: echte spreekmoed.
En dat is wat ik je beloof ik een samenwerking met mij.

Ben jij er – eventueel met knikkende knieën – klaar voor?