Dit is het.
De afgelopen dagen, weken, maanden heb ik dit duizenden keren tegen mezelf gezegd. Een reis van ‘mezelf willen overtuigen’ naar ‘laten landen’ gemaakt.
Dit is het.
Een soort ‘Moet ik dit nu doen’, waarbij als je de klemtoon op een ander woord legt, de betekenis telkens verandert.
Dit is het.
Misschien komt het door de naderende 47. Misschien dat wat mijn lichaam al lang(er) wist, nog één keer alle ruimte wilde krijgen om het helemaal te doorvoelen. Misschien omdat de klemtoon ergens anders mocht komen te liggen.
Dit is het.
Je hebt vrouwen met kinderen en vrouwen zonder kinderen. Ik ben er eentje zonder.
Er vanuit gaande dat ik 108 wordt (vraag me niet waarom maar ik vond het op mijn 36e fijn om te denken dat ik pas op 1/3e was en nog steeds) heb ik straks nog 61 jaar te gaan 😉. Zonder.
Vorige week had ik een prachtig gesprek met Carolien Karsten in voorbereiding op 10 november (een dag speciaal voor laatstelijners – meer info volgt op korte termijn) en ze vroeg me: ‘Wat kan/heb jij als ‘zonder’ wel (of niet) dat ik als ‘met’ niet (of wel) kan/heb?’
Vond het een prachtige vraag. Niet om te wij/zij-en maar om het scherp te krijgen en om te kunnen vragen ‘Hoe is dat voor jou?’ Jouw ‘dit is het’.
Ik begon:
– ik kan heel veel tijd in mijn persoonlijke ontwikkeling steken als ik dat wil – ik ben vrijer in het indelen van mijn tijd. Geen ‘deadlines’ qua eettijden, moeten halen/brengen naar sportclubs etc etc
– vrije headspace want het lijkt me dat je op een bepaalde manier altijd bezig bent met je kinderen
– ik faal evolutionair en misschien maatschappelijk gezien want de bedoeling is toch wel dat je je voortplant
– er ligt een andere opdracht qua betekenisgeving, die zal ik echt uit mezelf moeten halen.
– het bijzondere gevoel voor je eigen kroost, zal ik nooit ervaren. (willekeurige volgorde)
‘Veel van wat jij noemt, kan/heb ik ook als ik dat wil. En het hebben van kinderen is niet altijd zo Disneyland als dat je wordt voorgeschoteld.’
En toen werd ik stil.
‘Ik weet het niet. Ik weet gewoon niet hoe het is om wel kinderen te hebben en misschien is dat wel het grootste ding: me verhouden tot het niet weten want ik zal het ook niet gaan weten.
Wat ik wel weet, is:
Dit. Is. Het.
En daar heb ik het mee te doen.
Adem in, adem uit.
Wat een tijd voelde als een opgave, voelt nu als een opdracht.
Dit. Is. Het.
Hier doe ik het mee én hier ga ik iets moois mee doen.
Want ook hierin ben ik niet alleen.
Ik heb me wel vaak hier alleen in gevoeld en dat ben ik aan het doorbreken en poe, wat is dat fijn!
Iets breder: Of je nu een ‘met’ of ‘zonder’ bent, we hebben allemaal onze Dit. Is. Het’s.
Dus zullen we – for starters – eens beginnen met de vraag: ‘Hoe is dat voor jou?’
Ik ben al begonnen.
Benieuwd naar jouw Dit. Is. Het.
Ps 1. Dit geldt net zo harT voor mannen.
Ps 2. Van de deur die gesloten blijft, zul je nooit weten wat er achter zit. Je kunt ‘m wel op de foto zetten 😉.
