Op haar schoot lag een map met ‘zwangerschapsprotocol’.
Ik bekeek haar vanuit mijn ooghoek. Bruin haar, bruine ogen.
Ze zat bij me in de met geboortekaartjes bezaaide wachtkamer van een verloskundigenpraktijk waar ik voor een heel andere afspraak was. Helemaal vergeten dat de persoon voor wie ik kwam, ook verloskundige is. Het raakte me.
De aankondiging van blij babynieuws op een bijeenkomst die ik laatst begeleidde. En ook de pijn bij een collega die zo graag ook zo’n aankondiging had gedaan. Ook dat raakte me.
Het kleine meisje met haar bruine krulletjes, donkere ogen en onderzoekende blik op het vliegveld van Milaan dat vlakbij me zat bij haar moeder. Ze raakte me.
‘Als je een kwak zaad wilt, moet je ’t me gewoon vragen.’ De woorden van een dierbare vriend (en alleen hij mag het op deze manier zeggen 😁) een paar weekenden terug toen ik ‘m vertelde dat de onomkeerbaarheid me soms aan vliegt. Hij raakte me.
‘Je hebt gewoon een moederhart, Saakje. Misschien wordt het tijd om dat helemaal te erkennen,’ zei de therapeute toen ik snotterend mezelf afvroeg of ik ’t mezelf kwalijk zou nemen dat ik er nooit écht voor gegaan was. Zij en haar woorden raakten me.
Zondag speelde ik met mijn improvisatietheatergroep Levens.Echt een voorstelling (daar is de foto van). Op Moederdag dus. Ik wist al welke scène er voor mij in de lucht hing. Ik raakte mezelf.
Dit weekend stap ik in het tweede ceremoniële weekend van mijn jaartraject voor Moderne Medicijnvrouwen. Drie x raden wat het thema is.
‘The Mother’.
De laatste tijd is het flink raak rondom het moederschap.
In my face. Nogal.
Is het ‘t naderende definitieve?
Durf ik de impact ervan nu pas echt te voelen?
Het roze olifant-syndroom? Ik weet het niet.
Als je dit leest denk je misschien van ‘Jeetje, wat heftig of wat verdrietig.’ En weet je wat ik het bijzondere vind?
Ja, ik vind het heftig.
Ja, ik vind het verdrietig.
En ja, ik (door)voel het allemaal ‘graag’.
Want het zit er toch en het – whatever it may be – wil gevoeld worden. En doorvoelen geeft (mij) ruimte.
Een diepe traan geeft (mij) ook ruimte voor een bulderende lach.
Want reken maar dat die er ook is.
De laatste tijd harder dan ooit.
Zou er een verband zijn? 😉
Brené Brown zegt het zo mooi: ‘You cannot selectively numb emotions. When we numb hard feelings like sadness, grief, anxiety, confusion, helplessness, and fear, we numb joy. We numb gratitude.’
Volgende week kom ik vast weer boven water met de avonturen van komend weekend. Het goeie nieuws is dat we in safari-tenten slapen. Die hebben geen glazen muren 😉
Misschien interessant om eens bij jezelf te checken:
Wat wil ìk niet voelen…
En wat voel je daardoor óók niet.
